“Pipeband… by the Right!… Quick! March!!!”

Nog geen seconde daarna gevolgd door drumstokken die strak de intro roffels inluiden en drones die behendig worden aangeslagen door de groep pipers, waarna de eerste klanken je met zeker zo’n 85 decibel tegemoet komen.
Binnen die 20 seconden staat het kippenvel op mijn armen en niet heel lang daarna, gevolgd door een brok in mijn keel. Wauw!

De Canadese Pipes and Drums marcheren vanaf de ingang van de Canadese Begraafplaats in Holten de trappen op naar het monument waar de herdenkingplaatst vindt. Tussen het monument en de eerste plot met oorlogsgraven staan enkele rijen met stoelen waar ietwat fragiele maar standvastige mannen in uniform, met tientallen medailles, alles rustig gadeslaan. Daaromheen honderden toeschouwers.
De ceremonie begint; er zijn toespraken, kransleggingen, twee minuten doodse stilte waar alleen de vogels niet aan meedoen… en kinderen mogen op elk van de bijna 4000 graven een roos neerleggen… bijzonder indrukwekkend.

Dit is mijn eerste herinnering aan de Schotse muziek en de uitwerking die het op je kan hebben. Ik moet een jaar of 8 geweest zijn.
Ik weet nog goed dat ik dacht; ‘dat wil ik ook!’ Vooral het drummen leek mij wel wat. Echter viel dat plan snel in het water aangezien daar geen koptelefoon ingeplugd kon worden. Aldus het thuisfront… en werd het alternatief een keyboard.

Niet wetende dat ik jaren later, in 2005, weer in aanraking zou komen met een Pipe band toen mijn ouders, die een winkel hadden in hartje Markelo, gastgezin werden van twee jonge pipers die met hun band en veteranen speciaal waren overgevlogen uit Canada omtrent de 4/5 Mei herdenkingen.
In het jaar dat daar op volgde ben ik toegetreden tot het comité waar ik mij 10 jaar lang, belangeloos heb ingezet voor het terughalen van ‘onze’ veteranen samen met de band.

In 2007 kwam ik tot de ontdekking dat er ook in Nederland Pipebands bestonden en zelfs één 15 km van mijn huis. Nadat onze groep Canadezen weer waren vertrokken heb ik een repetitie avond bijgewoond. Drie maanden later kon ik alle drumscores behalve de drum salute spelen die in een grote indoor show werden opgevoerd. Een maand later volgde na veel enthousiast en standvastig oefenen ook de drum salute.
In diezelfde zomer speelde ik in Amerika mee met een grote parade van wel 4 mijl!! samen met mijn Canadese vrienden. In een ietwat te grote kilt en op mijn zilveren sneakers. Er volgde nog vele optredens in zowel binnen en buitenland. In verband met onder andere drukke werkzaamheden was 2015 het laatste jaar dat ik zelf bij een band betrokken ben geweest.

In het voorjaar van 2019 ben ik naar het mooie Noord Holland verhuisd. Waarbij ik mij heb voorgenomen nóg meer dingen te gaan doen waar ik enthousiast van wordt.
Het drummen en het spelen bij een band miste ik enorm, waardoor ik op internet ben gaan zoeken naar de mogelijkheden in de regio. Bleek er in Alkmaar een band te zijn die in de zomer op zouden treden bij een Keltische middag bij De Hout. Een mooie gelegenheid om eens te bekijken of de band mij zou bevallen en weer even ondergedompeld te worden in de wereld van de Schotse muziek, kilts, het marcheren en de mensen die deze muziek een warm hart toe dragen.
Vanuit de verte hoor ik de snerpende snare drums en de tonen van ‘Scotland the Brave’ door het park klinken. Wat heb ik dat gemist!

Er staat een informatiestand van de Arthur Troop Pipes and Drums, waar ik een kijkje ga nemen. Er liggen flyers en enkele muziekinstrumenten om te proberen, zo ook de zogenaamde practice drum pad met stokken, waarbij ik het niet kan laten om even te proberen. Zou ik het na die jaren nog niet verleerd zijn?
Na enthousiaste gesprekken met Kees en Koos, over het reilen en zeilen van de band, de samenstelling, welke optredens ze geven, het verhaal achter de tartan van hun kilt… was het niet de vraag óf ik naar een repetitieavond zou komen, maar wanneer!

Inmiddels zijn we zeven maanden verder en ben ik al aardig ingeburgerd in deze fijne groep mensen. Heerlijk om in deze muziek je ei kwijt te kunnen, de alledaagse dingen even naast je neer te leggen, gewoon jezelf kunt zijn en samen in vriendschap muziek te maken.

Het wachten is op het eerstvolgende (en dus bij ATPD mijn eerste) optreden die doorgang kan vinden. Mijn uniform hangt klaar en ik kan niet wachten op de volgende:

“Pipeband… by the Right!… Quick! March!!!”

En ja hoor… mocht je je het afvragen… na al die jaren, krijg ik nog steeds kippenvel!

Dit is het soort virus waar je wel graag door aangestoken wilt worden.

Femke Matthijssen

Ik geef het <drum>-schrijf-stokje door aan Ruud de Langen